Joris Verdonkschot (* Haarlem 1947)
“Ik vind dat een beeld een eigen vitaliteit moet hebben. Niet zozeer een uitbeelding van natuurlijke levenskracht beweging, lichamelijke actie, maar een samengebalde energie, een intens eigen leven dat een werk onafhankelijk van het voorgestelde kan hebben. Wanneer een werk deze krachtige vitaliteit bezit, verbind ik daar niet enkel het woord schoonheid aan. Schoonheid in de geest van de laat-Griekse kunst of de Renaissance, stel ik mij in het werk niet enkel ten doel. Maar naast de schoonheid, juist de kracht van de expressie. In het eerste geval wordt naar een streling van het oog, in het tweede naar een vitaliteit gestreefd, die voor mij aangrijpender is en mij dieper raakt dan de zintuigen. Omdat een beeld niet blijft steken in het nabootsen van natuurlijk verschijningsvormen betekent het nog geen ontsnappen aan het leven, maar eerder een doordringen in de werkelijkheid. Ik probeer steeds vanuit een staat van onschuld mijn hartstocht te volgen en altijd weer een andere kant van mezelf aan te boren. Pogingen om uitdrukking te geven aan de betekenis van het leven, een queeste tot intenser beleven.”